De meeste migranten binnen de EU verhuizen in een levensfase waarin zij prima in staat zijn hun eigen boontjes te doppen. Er is dan ook weinig bewijs dat het sociale-voorzieningenniveau in het bestemmingsland de trigger zou zijn om te migreren binnen de EU.
Dat concludeert Petra de Jong in haar onderzoek Between Welfare and Farewell. The Role of Welfare Systems in Intra-European Migration Decisions, waarop zij in januari jl. promoveerde aan de Universiteit Utrecht.
Sociale rechten bouw je doorgaans in de loop der tijd op en zijn dus afhankelijk van verblijfsduur. Volgens De Jong verhuizen veel EU- migranten in een fase in hun leven waarin zij zichzelf kunnen redden, en vertrekken ze weer voordat ze aanspraak kunnen maken op sociale voorzieningen in het bestemmingsland.
Haar bevindingen nuanceren de stelling dat met het wegvallen van grenzen binnen de EU de druk op de verzorgingsstaat is toegenomen. De invloed van gunstige sociale voorzieningen op migratiebeslissingen blijkt veel complexer dan een algemene magneetwerking. Sociale voorzieningen lijken vooral een rol te spelen in de migratiebeslissingen van kleine groepen kwetsbare mensen, zoals gezinnen met kinderen, en ouderen.
De voorzieningen zijn op zichzelf geen belangrijke reden om te migreren, maar maken het verhuizen binnen Europa wel beter mogelijk, omdat ze de daarmee verbonden risico’s verzachten. Bij afwezigheid van een vangnet blijken zelfs jonge, hoogopgeleide mensen minder geneigd de stap te wagen. Maatregelen om de toegang tot sociale zekerheid voor EU-migranten te beperken, staan dus haaks op het streven van de Europese Commissie de mobiliteit te versterken en hoog- opgeleide migranten naar de vergrijzende Europese samenlevingen te trekken.
Bron: tijdschrift Geografie, uitgave KNAG, april 2019.
Advies/hulp bij de aanvraag voor een verblijfsvergunning nodig? Lees verder! 